Institut za sociološka istraživanja, Filozofski fakultet, Beograd
Primljeno: 02. 04. 2022. godine
Prihvaćeno: 04. 05. 2022. godine
UDK: 316.645
Strane: 89-103
Osnovni cilj ovog rada je kritičko razmatranje ekstremno ekocentristične struje anarhizma, koja se zove anarhoprimitivizam. Smatramo da je anarhoprimitivizam, kao ideologija koja se zalaže za potpuno ukidanje civilizacijskih dostignuća i vraćanje na stadijume lovaca sakupljača, jedan od neuspelih odgovora na krizu zapadne levice, nastalu tokom sedamdesetih godina 20. veka. U cilju što bolje kritičke analize anarhoprimitivizma, potrebno je, pre svega, odrediti njegove osnovne postulate kao i uzroke njegovog nastanka. Nakon toga će uslediti detaljna kritika njegovih filozofskih korena i političko- ideoloških rešenja koje on pruža. Anarhoprimitivistička aistoričnost koja podrazumeva da se čitavo čovečanstvo može olako vratiti na predcivilizacijske stupnjeve, njegov iracionalni romantizam, ekstremni antitehnologizam i simplifikovanje osnovnih levičarskih postulata predstavljaju samo načine bekstva dela razočarane levice od hvatanja u koštac sa konkretnim problemima savremenosti. Zbog toga se i anarhoprimitivizam može odrediti kao bledunjavi oblik postmoderne misli, nastao kroz nekonzistentni eklekticizam. Primitivisti stoga ne predstavljaju ozbiljan pokret koji bi mogao da poremeti današnji status quo već samo šačicu samodovoljnih intelektualaca i aktivista. U ovom radu kroz kritičku analizu anarhoprimitivizma biće pokazano kako iz njegove intelektualne nekonzistentnosti proizilazi i njegov slab poltičko-praktični delatni potencijal, zbog čega se anarhoprimitivizam može okarakterisati kao krajnja margina u spektru antisistemske misli.
KLJUČNE REČI: anarhoprimitivizam, postmodernizam, postmoderna levica, kritika anarhoprimitivizma, kritika postmoderne levice
